Can 2,5 yaşındaydı. Hamileliği de katarsam 3 yıldır bir şey üretmemiştim ve bana sağdan sağdan geliyorlardı. 2017 yılının ilk haftasını ve 36 yaşımı devirmişken, “ben artık bir şeyler yapmalıyım” diye iyiden iyiye kurtlanmıştım. Kafamda bambaşka bir projeyle Instagram’da (o zamanlar @alkalioldumbenanne daha portakalda vitamin bile değil) illustratörlerin hesaplarına bakınırken, Ceyhun Şen’in hesabına denk geldim. Büyülendim. Masal gibi çiziyordu. “Ben bir şey yazmalıyım ve o da çizmeli” diye geçirdim içimden. Cem’le tanıştığımızın 12. saatinde de “ben bu adamın çocuğunun ya anası, ya fahri halası olurum” diye geçirmiştim içimden-bazen bu içimden geçenlerin vardığı yerler beni bile ürkütüyor.
Neyse, her şey bir maille başladı.
Hiç bilmediğim bir sektöre, kurşuna kafa atarcasına dalmıştım. Çünkü kaybedecek neyim vardı?
Ceyhun beni büyük bir nezaketle sakinleştirmeye çalışıp, o işler öyle kolay değil demeye getirdi. Yer mi Anadolu çocuğu? Asla. 2 hafta sonra hikayemi kapısına kundakla bırakıp kaçtım.
Bekledim, bekledim, arada ürkerek dürttüm, yine bekledim. Hevesli bir insanın beklemesi, gelen hapşırığı tutmak gibidir. Tuttum.
Yaz başında nihayet bana bir sayfa gönderdi Ceyhun.
Aldım o sayfayı, ekledim hikayeme, yayınevlerine mailler atmaya başladım-bu arada alkalioldumbenanne hala yok. Yaz sonunda 2 yayıneviyle işler ciddiye binmeye başladı. Tabi ki “hanım”lı “bey”li konuşmaların yapıldığı “büyük” yayınevine değil; ilk tanışmamızda hayallerini anlatırken gözleri parlayan Özge ile Eda’nın kurduğu, İstanbul’un en minnoş yayınevi olan Paraşüt Kitap’a kaydı gönlüm. Ve Ceyhun’a attığım ilk mailden 11 ay 11 gün sonra, yayıneviyle imzaları attık.
Sonrasında öyle büyülü bir hikaye yok. Hep birlikte Ceyhun’u bekledik.
5 ay sonra, 2018 yaz başında ilk çizim geldi.
Bundan 1 yıl sonra, kitabın kapağı bitti. Yazın kitap çıkarmak için uygun bir vakit olmadığından, yayınevinin diğer işlerini de bekleyelim falan derken sonbahar diye adı kondu. Ve sonunda, bugün, “ben bir hikaye yazdım” dedikten 2 yıl, 8 ay, 1 hafta (takriben 981 gün) sonra hayalim gerçek oldu.
Çünkü neden olmasındı?
