Can ne vakit hasta olsa tüm odağım o oluyor, ve artıklarla karın doyurmak, bulduğunu yemek gibi bir düstur ediniyorum. Yemeğe vakit ayırmak lükse dönüşüyor. Dün gece 3’te tam da bunları düşünürken aklıma Can’ın ilk 7 ayı geldi, “amaaan” dedim, “yatıp kalkıp haline şükret yine.” Ha gecenin üçünde uyumak yerine neden mi bunları düşünüyordum? Çünkü pazar gecesinden beri 40 derece ateşle…
