Bunca sene hep birileri kutlasın diye beklerken, bugün ilk (Cem’den sonra tabi) ben kutlayacağım kendimi:
Aferin kız, iyi iş çıkardın! Çok sevdiğim ecnebi ifadesiyle, “so far, so good.”
Bu 37 yıl hep “çiçekler-kelebekler” değildi elbet. Depresyon hırkasını forma yaptığın günler de oldu, deli bayrağını çekip “eaaah, yetti gayrı” dediklerin de.
Bunca zamanda hayallerini, umutlarını, arkadaşlarını, hatta bazen yolunu kaybettin.
Çelişkilerin oldu. Yapmam dediğini yaptın, tükürdüklerini yaladın, dipsiz kuyulara daldın, çıkmaz sokaklara girdin.
Yenildin, yanıldın, kızdın, yıldın, pes ettin, küstün, korktun, pıstın, dellendin, duruldun, denedin, yoruldun, durmadın, inandın, başardın, değiştin, dönüştün, başkalaştın, büyüdün.
Sen oldun.
“Kuş ölür, sen uçuşu hatırla” demiş ya şair; lütfen bunu tut aklında. Uç, uç, daha da uç…
İyi ki doğdun canım kadın.
İyi ki doğdum!
(Bkz. Bir şizofrenin günlüğü)
Yorum Yapın