Herkesin doğrusu en doğru, Herkesin lafı bir hikmet. Sıradan şeyler de konuşalım, İş mi yani birbirimizi yemek? İlle de kusursuz olmalı, Hata yapmaya da hakkımız yok. Üçüncü şahıslar için herkes sancılar içinde, Bu kadarı da çok! Instagram’da sağlıklı beslenme üzerine atıp tutan, ve bunları takip eden bir kitleyiz. Üç aşağı beş yukarı birbirimizi biliriz. Çok şey öğrendiğim, çok eğlendiğim, şahane…
Geçenlerde Can yattıktan sonra en “yanlış” haliyle Cem mutfakta, avının etrafında dolanan aslan gibi salınıyor (işte bunlar hep belgesel izlemek), gece pisboğazlığı için kurban arıyordu. Bu tür durumlarda ben elimde olmadan “ne vereyim abime?” moduna girip; “nar var-ayıklanmış, limon-ayva-tuz olabilir, mandalina ye, dolapta ıslak ceviz-fındık (aktive edilmiş kuruyemişin evdeki adı) var, soda-limon?” diye saymaya başlıyorum. Ben böyle sıralayınca, “haa bak…
80’lerde çocuk olup da en az bir kez bitlenmemiş, kafasına gaz yağı boca edilmemiş, hadi iyi ihtimalle önlüğünde kafuru taşımamış olan varsa hemen beni unfarov etsin! Evet, piremses peyniri ya da pilavı yapmış olabilirim ama bu elitlik seviyesine hitap etmem mümkün değil. Bitlenmeyen çocuk mu olur yahu! Bak zamanında bitlendim diye demiyorum, müsterih olunuz, bunun pislikle alakası yok. “Zaten bit…
Okulun ilk günü, son günü, ve öğretmenler günü öğretmen olmak için yeterli 3 sebeptir kanımca. Ne tıp bayramında sağlık çalışanlarının, ne de kabotaj bayramında kaptanların ve mürettebatın, öğretmenler gününde öğretmenlerin yaşadığı sevincin, coşkunun yanına yaklaşabileceğini sanmıyorum. Velhasıl, gelmiş geçmiş tüm öğretmenlerim, mesai arkadaşlarım, dostlarım, Romalılar, gün bizim günümüz, şımarın gari…
Son dönemde en çok duyduklarımdan biri, “ne kadar samimi,” diğeri de “ne kadar eğlenceli” yazdığım. Çok sağolun. Bunlar söylendikçe yüzüme şapşal bir gülümseme oturuyor, günüm aydınlanıyor. Ancak ben beğenilsin kaygısıyla yazmıyorum. Hatta yazayım kaygısıyla da yazmıyorum. Unutmayayım diye yazıyorum, içimi dökmek için yazıyorum, kendimi temize çekmek için yazıyorum. Üstelik bu yeni de değil, kendimi bildim bileli yazarım ben. Günlük yazdım,…
Biz bugün toplaştık. Ayva cipsinden girdik, GAPS, AİP, kemik suyu, dehidratör, gluten, transaksiyonel analiz, doğum hikayeleri, yurtdışında yaşamak, yoga, dermatitis herpetiformis, çölyak, Akdeniz anemisi, ikinci çocuk, tek çocuk hiç çocuk, okullar, tarifler, deneyimler, deneyimler… Vir vir vir konuştuk. Aynı dili konuştuk. Uzaylı yahut deli muamelesi görmeden, müstehzi gülüşlere maruz kalmadan anlattık ve dinledik. 7 kadın bir araya gelip, başka kadınları…
Gözdeee yine geldi buraya Hakkımızı arayıp sormaya Geride kalanları uyarmaya Beraber olup ALKALİK’i kurmaya Elini vicdanına koyup da söyle Bu hayat ne kadar sürecek böyle “Alkali!” deyip de geçme Bize güven de yanlışı seçme Kaç kere söyledik biz malki sana Bir türlü kulak asmadın lafımıza Hadi bırak onları gel yanımıza Gel gel gel ALKALİK’e gel Bilmiyorsan sana öğretirler Gel gel…
Can ne vakit hasta olsa tüm odağım o oluyor, ve artıklarla karın doyurmak, bulduğunu yemek gibi bir düstur ediniyorum. Yemeğe vakit ayırmak lükse dönüşüyor. Dün gece 3’te tam da bunları düşünürken aklıma Can’ın ilk 7 ayı geldi, “amaaan” dedim, “yatıp kalkıp haline şükret yine.” Ha gecenin üçünde uyumak yerine neden mi bunları düşünüyordum? Çünkü pazar gecesinden beri 40 derece ateşle…
Bursa’nın eli yüzü düzgün ilk “cafe”si Siesta’dır (ilk değil, üçüncü diyecekler mesaj atsın, şuradaki iki gıdım havamı söndürmesinler lütfen). Nalbantoğlu Caddesi’ndeki küçük dükkan, soğuk sandviçleri ve nevi şahsına münhasır cheesecake’i ile ilk gençliğimin mihenk taşlarından olmuştur. Cumaları okul çıkışı yazlık tayfasıyla toplanma mekanı, cumartesileri kızlarla dedikodu kazanını fokurdattığımız yerdi orası. Hoşlandığımız çocukları görebilme, kazara onlarla göz göze gelebilme ihtimaliydi Siesta. İşte…
