Yine bir gün mutfakta en Derya Baykal halimle misafire kurduğum kahvaltı sofrasını topluyoruuum… Baktım bir kase tahin-pekmez E hafta içi o mümkün değil bitmez Ziyan olmasına da gönlüm elvermez Düşündüm içine ne gider, ne gitmez Kuruttuğum filizlerim bir ömür beklemez Aktive olmuş fındık-badem tadından yenmez Az kuru üzüm candır, ondan zarar gelmez Attım kurutucuya, zaman geçmek bilmez Armut kuruları göz kırpınca, dedim…
Kendimi kandırıp, kışın gelişine sevinmek için küçük kirli oyunlarım var. Sonbaharla birlikte kabak tatlısı, kestane, sahlep, leblebili boza, sıcak şarap, zencefilli bisküvi bir çeşit “winter-fest” yaparlardı benim evde (tarçın seviyorsam demek). Tabi zamanla bu arkadaşlar evrimin acımasız çarklarından geçerek nispeten sağlıklı alternatiflerle yer değiştirdiler. Geceden üzerine toz şeker serptiğim kabakların yerini son 3-5 senedir, pek de adıyla müsemma olmayan bir…
Son dönemde en çok duyduklarımdan biri, “ne kadar samimi,” diğeri de “ne kadar eğlenceli” yazdığım. Çok sağolun. Bunlar söylendikçe yüzüme şapşal bir gülümseme oturuyor, günüm aydınlanıyor. Ancak ben beğenilsin kaygısıyla yazmıyorum. Hatta yazayım kaygısıyla da yazmıyorum. Unutmayayım diye yazıyorum, içimi dökmek için yazıyorum, kendimi temize çekmek için yazıyorum. Üstelik bu yeni de değil, kendimi bildim bileli yazarım ben. Günlük yazdım,…
Instagram adetlerinden biridir “ya vallahi çok sordunuz, anlatayım bari”yle giriş yapmak. 2 gündür ‘yalandan nachos’ yiyorum, story’de paylaştığım kahvaltıların ve öğle yemeğimin eşlikçisiydi kendileri. Ya arkadaş 1 kişi de (bak 8700 küsür kişide 1 beşer yahu) çıkıp sormaz mı ne ola ki bu yalandan nachos diye! Sormadı. Şimdi ben gururlu bir nalet olsam, bu duruma içerleyip, “artık sorsanız da anlatmam”…
Can’la ilk 2 yılımız bir uykuyla sınanma haliydi. İlk 7 ay hiçbirimiz uyku nedir bilemedik! Örneklemek gerekirse, hem reflüsü, hem de gazı olan bir bebeği uyutmak > leblebi tozu yiyip, “Şemsi Paşa Pasajı’nda sesi büzüşesiceler” demek. Hala tasavvur edemeyenler için biraz daha açayım. Bebe dediğin süt içtikten sonra gazı çıksın diye sırtı sıvazlanan bir yaşam formu. Reflüsü olan bebenin ise…
Dün gece Can’a seçeneklerini sayıp, ne yemek istediğini sordum. Can: Çorba, hünkar beğendiğin beğendisi, köfte-patates-balık (Bkz. Misak-ı Cancan: Köfte-patates bir bütündür, bölünemez!) Ben: Oğlum çok olur, nasıl yiyeceksin bunları? Can: Önce birini, sonra öbürünü, sonra öbürünü, sonra öbürünü… Yaa gençler, hayat aslında ne kolay, sadece nereden baktığımıza bağlı. Dün bir isim bulayım diye “doktor bu ne?” diye sordum, muhteviyat için…
Gel abla, gel! Kate Moss, Eva Herzigova, Claudia Schiffer bu krakerle manken oldu. Dünyanın bütün meşhurları bunu kemiriyor. İngiltere kralı, rahmetli başkan Kennedy, taçsız kral Pele, Bakenbauer, Kaleci Mayer, Nadya Komanaççi, Biricik Bardo, Fenerbahçeli Cemil! Hepsi şöhretlerini bu krakere borçlular. Evet! Tarifi bedava, hem de hiç para vermeden! SIFIR BEDEN KRAKER, #yersen 300-400 ml yeşil sebze suyunun posası 1 çay bardağı…
Müşkül mü pesent? Şu vaziyete ağız burun kıvıran taş olur vallahi. Kahveyi soranlar (yine icat çıkarmayın diyen de) oldu, tabi ki uydurdum ayol! BULLETPROOF VEGAN LATTE, #yersen 150-200 ml badem sütü (Bkz. #bademsütü) 1/2 fincan filtre kahve (ben kahveyi az tutmaya çalışıyorum) 1 yemek kaşığı haşhaş ezmesi 1 tatlı kaşığı (katı halde) hindistan cevizi yağı Sütü hafif ısıtıp, tüm malzemeleri bızzztlattım.…
Neyse ki bu hesap ve hesap verme zorunluluğu hissettiğim bir güruh var. Yoksa işi benim vicdanıma ve irademe bırakmak, sermayeyi kediye yüklemek olabilirdi. Şimdi doğruya doğru, yemeyi seven insan için dünya nimetlerinden vazgeçmek kolay değil. Bir ömür kereviz sapı kemirerek geçmez anacım (yine de bkz. #kerevizsapı). Ama işte sapıtacağın vakit de bir sınırın olmalı, ipini koparmış gibi kafayı şekere, karbonhidrata gömmemeli.…
